SOBOTA 1.04 - J 11,45-57

Wielu spośród Żydów przybyłych do Marii, ujrzawszy to, czego Jezus dokonał, uwierzyło w Niego. Niektórzy z nich udali się do faryzeuszów i donieśli im, co Jezus uczynił. Wobec tego arcykapłani i faryzeusze zwołali Najwyższą Radę i rzekli: „Cóż my robimy wobec tego, że ten człowiek czyni wiele znaków? Jeżeli Go tak pozostawimy, to wszyscy uwierzą w Niego, i przyjdą Rzymianie, i zniszczą nasze miejsce święte i nasz naród”. Wówczas jeden z nich, Kajfasz, który w owym roku był najwyższym kapłanem, rzekł do nich: „Wy nic nie rozumiecie i nie bierzecie tego pod uwagę, że lepiej jest dla was, gdy jeden człowiek umrze za lud, niż miałby zginąć cały naród”. Tego jednak nie powiedział sam od siebie, ale jako najwyższy kapłan w owym roku wypowiedział proroctwo, że Jezus miał umrzeć za naród, a nie tylko za naród, ale także, by rozproszone dzieci Boże zgromadzić w jedno. Tego więc dnia postanowili Go zabić. Odtąd Jezus już nie występował wśród Żydów publicznie, tylko odszedł stamtąd do krainy w pobliżu pustyni, do miasteczka, zwanego Efraim, i tam przebywał ze swymi uczniami. A była blisko Pascha żydowska. Wielu przed Paschą udawało się z tej okolicy do Jerozolimy, aby się oczyścić. Oni więc szukali Jezusa i gdy stanęli w świątyni, mówili jeden do drugiego: „Cóż wam się zdaje? Czyżby nie miał przyjść na święto?” Arcykapłani zaś i faryzeusze wydali polecenie, aby każdy, ktokolwiek będzie wiedział o miejscu Jego pobytu, doniósł o tym, aby Go można było pojmać.

Arcykapłani i faryzeusze szczerze troszczą się o swój naród, o jego bezpieczeństwo, o tradycję i religię. Widzą w Jezusie zagrożenie, wydaje on się im niebezpieczny, tak bardzo, że postanawiają go pojmać i zabić. Jak to możliwe, że pomylili się tak bardzo? Dlaczego chcąc służyć Bogu, czekając przez wieki na Mesjasza, nie rozpoznali Go, gdy przyszedł i zgładzili Syna Bożego? Otóż, myśleli oni po ludzku, zapomnieli, że Pan sam troszczy się o swój lud, że Bóg go chroni, że Bóg wybiera to, co słabe. Byli przekonani, że to oni muszą Boga w tym wyręczyć. A my? Czyż i nam się nie wydaje, że wiemy lepiej niż Bóg, co dla nas najlepsze? Czy i my nie narzucamy Bogu sposobu, w jaki powinien działać? Czy i my nie jesteśmy ślepi na Jego obecność w naszym życiu?